Alain Badiou à City Plaza

 

 

 

Le 7 mai 2016, Alain Badiou s’est rendu au lieu d’hébergement pour réfugiés City Plaza. Il y a rencontré les résidents et  discuté avec l’équipe de solidaires et les réfugiés. City Plaza, situé au  78, rue Acharnôn, à Athènes, fonctionne comme un lieu d’accueil pour réfugiés,  autonome et autogéré. Il y a déjà huit mois, cet hôtel fermé depuis plusieurs années, fut occupée par un collectif de solidaires, Solidarity to refugees, http://solidarity2refugees.gr/city-plaza/ qui l’a transformé en lieu d’hébergement pour réfugiés. 400 réfugiés politiques et économiques dont la moitié sont des enfants y sont accueillis. Jusqu’à ce jour quelques milliers des réfugiés ont trouvé accueil à ce lieu géré par tous ces résidents, réfugiés et solidaires. Leur cohabitation est régie par la maxime:

Nous vivons ensemble, nous luttons ensemble, nous vaincrons ensemble.

Récemment une campagne pour collecter des dons #KeepCityPlazaOpen fut lancée sous le mot d’ordre

400 réfugiés, sept étages, une maison.

A Athènes plusieurs squats autogérés fonctionnent comme de lieux d’hébergement des réfugiés. On y dénombre au moins huit dont le plus ancien est celui de rue Notara, (Notara 26, à Exarchia, Athènes) qui fonctionne depuis 16 mois et fut en août dernier la cible d’une attaque incendiaire, perpétrée par de néonazis.

Le Théâtre du Soleil et le Théâtre de l’Epée de Bois vous accueillent pour une Rencontre –Débat avec les signataires de l’appel Sauvons le peuple grec de ses sauveurs

Paris, le 1 avril 2012,

La rencontre-débat avec les signataires de l’appel Sauvons le peuple grec de ses sauveurs a eu lieu  le samedi 31 mars au Théâtre de l’Epée de Bois à la Cartoucherie.  Sont intervenus: Alain Badiou, Etienne Balibar, Thomas Coutrot, Frieder Otto Wolf, Panos Angelopoulos, Maria Kakogianni, Vassia Karcayanni Karabelia, Cristina Semblano, Vicky Skoumbi et Dimitris Vergetis. Une assistance nombreuse a suivie  avec beaucoup d’intérêt ce débat  qui a été organisé par la revue grecque αληthεια. A la fin de la rencontre  un comité européen d’intellectuels et d’artistes a été constitué, sous l’intitulé Sauvons les peuples européens de leurs sauveurs, ce qui  élargit l’horizon de l’appel initialement centré uniquement sur le paradigme grec.  La revue met à la disposition des signataires un blog pour que les échanges puissent se poursuivre et des nouvelles propositions être lancées.

https://aletheiareview.wordpress.com/

Vous pouvez suivre une partie du débat (attention il ne s’agit que de  trois premières interventions) ici.

http://www.youtube.com/watch?v=s8XnLnsoMp0

Merci à Pierre Le Bec d’avoir filmé et mis cette vidéo en ligne.
Très bientôt nous serons en mesure de vous proposer un enregistrement du débat dans son ensemble – un petit souci technique nous empêche de le faire pour l’instant
Merci à toutes et à tous
Bien amicalement à vous

Συμβάλλοντας με τα πενιχρά του μέσα στις αντιμνημονιακές προσπάθειες, το περιοδικό αλήthεια οργανώνει στο Παρίσι μια ημερίδα ως συνέχεια του καλέσματος «Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του», που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στη γαλλική εφημερίδα Λιμπερασιόν, με πρωτοβουλία της αρχισυντάκτριας του Βίκης Σκούμπη.

Θα παρέμβουν, μεταξύ άλλων, μερικοί από τους σημαντικότερους στοχαστές της εποχής μας ενώ αναμένεται να πάρουν το λόγο και άτομα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η μεθοδική Μνημονιακή διάλυση της ελληνικής κοινωνίας και η μετατροπή της σε ανοχύρωτη «ανταγωνιστική» αγορά προεικάζει τα σχέδια για «τελική» άλωση των ευρωπαϊκων κοινωνιών από τις κατοχικές δυνάμεις του νεο-φιλελευθερισμού, με ένα μακάβριο ανθρώπινο κόστος.

Le Théâtre du Soleil et le Théâtre de l’Epée de Bois vous accueillent pour une

Rencontre –Débat

avec les signataires de l’appel

Sauvons le peuple grec de ses sauveurs

( http://www.editions-lignes.com/sauvons-le-peuple-grec-de-ses.html )

Samedi 31 mars

14h30-18h30

Théâtre de l’Epée de Bois

La Cartoucherie Vincennes

(métro Château de Vincennes, navette à partir de 13h30)

http://www.theatre-du-soleil.fr/thsol/bienvenue,8/pour-venir-a-la-cartoucherie

Réservation souhaitable au 01 48 08 39 74

Avec la participation de Panos Angelopoulos, Alain Badiou, Etienne Balibar, Maria Kakogianni, Frédéric Lordon, Ariane Mnouchkine (sous réserve), Cristina Semblano, Vicky Skoumbi, Dimitris Vergetis, Kostas Vergopoulos, Frieder Otto Wolf et bien d’autres.

Débat organisé par la revue grecque αληthεια

Programme provisoire du 31 mars au Théâtre de l’Epée de Bois

Rencontre-débat avec les signataires de l’appel

Sauvons le peuple grec de ses sauveurs

14h30-15h30  La société grecque dans la tourmente de la crise : état des lieux

Ouverture : Ariane Mnouchkine (sous réserve)

Avec Panos Angelopoulos, Maria Kakogianni, Cristina Semblano, Vicky Skoumbi et bien d’autres.

Coordination Vicky Skoumbi

15h30 -17h30  Le présent de la Grèce, l’avenir de l’Europe

Avec  Alain Badiou, Etienne Balibar,  Frédéric Lordon, Dimitris Vergetis, Kostas Vergopoulos et Frieder Otto Wolf

Coordination Dimitris Vergetis

17h30-18h30   Perspectives – propositions – débat avec les participants

                                                  Coordination Maria Kakogianni

Clôture

Sauvons le peuple grec de ses sauveurs !

Sauvons le peuple grec de ses sauveurs !

Au moment où un jeune Grec sur deux est au chômage, où 25 000 SDF errent dans les rues d’Athènes, où 30% de la population est tombée sous le seuil de pauvreté, où des milliers de familles sont obligées de placer leurs enfants pour qu’ils ne crèvent pas de faim et de froid, où nouveaux pauvres et réfugiés se disputent les poubelles dans les décharges publiques, les « sauveurs » de la Grèce, sous prétexte que les Grecs « ne font pas assez d’efforts », imposent un nouveau plan d’aide qui double la dose létale administrée. Un plan qui abolit le droit du travail, et qui réduit les pauvres à l’extrême misère, tout en faisant disparaître du tableau les classes moyennes.

Le but ne saurait être le « sauvetage » de la Grèce : sur ce point, tous les économistes dignes de ce nom sont d’accord. Il s’agit de gagner du temps pour sauver les créanciers tout en menant le pays à une faillite différée. Il s’agit surtout de faire de la Grèce, avec la collaboration active de sa propre classe dirigeante, le laboratoire d’un changement social qui, dans un deuxième temps, se généralisera à toute l’Europe. Le modèle expérimenté sur les Grecs est celui d’une société sans services publics, où les écoles, les hôpitaux et les dispensaires tombent en ruine, où la santé devient le privilège des riches, où les populations vulnérables sont vouées à une élimination programmée, tandis que ceux qui travaillent encore sont condamnés aux formes extrêmes de la paupérisation et de la précarisation.

Mais pour que cette offensive du néolibéralisme puisse arriver à ses fins, il faut instaurer un régime qui fait l’économie de droits démocratiques les plus élémentaires. Sous l’injonction des sauveurs, on voit donc s’installer en Europe des gouvernements de technocrates qui font fi de la souveraineté populaire. Il s’agit d’un tournant dans les régimes parlementaires où l’on voit les « représentants du peuple » donner carte blanche aux experts et aux banquiers, abdiquant leur pouvoir décisionnel supposé. Un coup d’Etat parlementaire en quelque sorte, qui fait aussi appel à un arsenal répressif amplifié face aux protestations populaires. Ainsi, dès lors que les députés ont ratifié la convention dictée par la troïka (l’Union européenne, la Banque centrale européenne et le Fonds monétaire international), diamétralement opposée au mandat qu’ils avaient reçu, un pouvoir dépourvu de légitimité démocratique aura engagé l’avenir du pays pour trente ou quarante ans.

Parallèlement l’Union européenne s’apprête à constituer un compte bloqué où serait directement versée l’aide à la Grèce afin qu’elle soit employée uniquement au service de la dette. Les recettes du pays devraient être en « priorité absolue » consacrées au remboursement de créanciers, et, si besoin est, directement versées à ce compte géré par l’Union européenne. La convention stipule que toute nouvelle obligation émise dans son cadre sera régie par le droit anglais, qui engage des garanties matérielles, alors que les différends seront jugés par les tribunaux du Luxembourg, la Grèce ayant renoncé d’avance à tout droit de recours contre une saisie décidée par ses créanciers. Pour compléter le tableau, les privatisations sont confiées à une caisse gérée par la troïka, où seront déposés les titres de propriété de biens publics. Bref, c’est le pillage généralisé, trait propre du capitalisme financier qui s’offre ici une belle consécration institutionnelle. Dans la mesure où vendeurs et acheteurs siégeront du même côté de la table, on ne doute guère que cette entreprise de privatisation soit un vrai festin pour les repreneurs (qu’ils soient grecs ou étrangers)…

Or toutes les mesures prises jusqu’à maintenant n’ont fait que creuser la dette souveraine grecque et, avec le secours de sauveurs qui prêtent à des taux usuraires, celle-ci a carrément explosé en approchant des 170% d’un PIB en chute libre, alors qu’en 2009 elle n’en représentait encore que 120%. Il est à parier que cette cohorte de plans de sauvetage – à chaque fois présentés comme « ultimes » – n’a eu d’autre but que d’affaiblir toujours davantage la position de la Grèce de sorte que, privée de toute possibilité de proposer elle-même les termes d’une restructuration, elle soit réduite à tout céder à ses créanciers sous le chantage de « la catastrophe ou l’austérité ».

L’aggravation artificielle et coercitive du problème de la dette a été utilisée comme une arme pour prendre d’assaut une société entière. C’est à bon escient que nous employons ici des termes relevant du domaine militaire : il s’agit bel et bien d’une guerre conduite par les moyens de la finance, de la politique et du droit, une guerre de classe contre la société entière. Et le butin que la classe financière compte arracher à « l’ennemi », ce sont les acquis sociaux et les droits démocratiques, mais au bout du compte, c’est la possibilité même d’une vie humaine. La vie de ceux qui ne produisent ou ne consomment pas assez au regard des stratégies de maximisation du profit, ne doit plus être préservée.

Ainsi, la faiblesse d’un pays pris en étau entre la spéculation sans limites et les plans de sauvetage dévastateurs, devient la porte dérobée par où fait irruption un nouveau modèle de société conforme aux exigences du fondamentalisme néolibéral. Modèle destiné à toute l’Europe et plus si affinités. C’est le véritable enjeu et c’est pour cela que défendre le peuple grec ne se réduit pas à un geste de solidarité ou d’humanité abstraite : l’avenir de la démocratie et le sort des peuples européens sont en question. Partout la « nécessité impérieuse » d’une austérité « douloureuse, mais salutaire » va nous être présentée comme le moyen d’échapper au destin grec, alors qu’elle y mène tout droit.

Devant cette attaque en règle contre la société, devant la destruction des derniers îlots de la démocratie, nous appelons nos concitoyens, nos amis français et européens à s’exprimer haut et fort. Il ne faut pas laisser le monopole de la parole aux experts et aux politiciens. Le fait qu’à la demande des dirigeants allemands et français en particulier la Grèce soit désormais interdite d’élections peut-il nous laisser indifférents ? La stigmatisation et le dénigrement systématique d’un peuple européen ne mériteraient-ils pas une riposte ? Est-il possible de ne pas élever sa voix contre l’assassinat institutionnel du peuple grec ? Et pouvons-nous garder le silence devant l’instauration à marche forcée d’un système qui met hors la loi l’idée même de solidarité sociale ?

Nous sommes au point de non-retour. Il est urgent de mener la bataille des chiffres et la guerre des mots pour contrer la rhétorique ultralibérale de la peur et de la désinformation. Il est urgent de déconstruire les leçons de morale qui occultent le processus réel à l’œuvre dans la société. Il devient plus qu’urgent de démystifier l’insistance raciste sur la « spécificité grecque », qui prétend faire du caractère national supposé d’un peuple (paresse et roublardise à volonté) la cause première d’une crise en réalité mondiale. Ce qui compte aujourd’hui ne sont pas les particularités, réelles ou imaginaires, mais les communs : le sort d’un peuple qui affectera tous les autres.

Bien des solutions techniques ont été proposées pour sortir de l’alternative « ou la destruction de la société ou la faillite » (qui veut dire, on le voit aujourd’hui : « et la destruction et la faillite »). Toutes doivent être mises à plat comme éléments de réflexion pour la construction d’une autre Europe. Mais d’abord il faut dénoncer le crime, porter au grand jour la situation dans laquelle se trouve le peuple grec à cause des « plans d’aide » conçus par et pour les spéculateurs et les créanciers. Au moment où un mouvement de soutien se tisse autour du monde, où les réseaux d’Internet bruissent d’initiatives de solidarité, les intellectuels français seraient-ils donc les derniers à élever leur voix pour la Grèce ? Sans attendre davantage, multiplions les articles, les interventions dans les médias, les débats, les pétitions, les manifestations. Car toute initiative est bienvenue, toute initiative est urgente.

Pour nous, voici ce que nous proposons : aller très vite vers la formation d’un comité européen des intellectuels et des artistes pour la solidarité avec le peuple grec qui résiste. Si ce n’est pas nous, ce sera qui ? Si ce n’est pas maintenant, ce sera quand ?

Vicky Skoumbi, rédactrice en chef de la revue « αληthεια », Athènes, Michel Surya, directeur de la revue « Lignes », Paris, Dimitris Vergetis, directeur de la revue « αληthεια », Athènes.

Et : Giorgio Agamben, Diamanti Anagnostopoulou, Enzo Apicella, Albena Azmanova, Daniel Alvara,Alain Badiou, Jean-Christophe Bailly, Etienne Balibar, Fernanda Bernardo, David Berry, Sylvie Blocher, Laura Boella, Carlo Bordini, Hervé le Bras, Roberto Bugliani, Daniela Calabro, Claude Cambon, Maria Elena Carosella, Barbara Cassin, Bruno Clément, Danielle Cohen-Levinas, Christiane Cohendy, Yannick Courtel, Martin Crowely, Rolf Czeskleba-Dupont, Michel Deguy, Michel Didelot, Didier Deleule, Claire Denis, Georges Didi-Huberman, Costas Douzinas, Riccardo Drachi-Lorenz, Marie Ducaté, Leili Echghi, Les Economiste Atterrés, Roberto Esposito, Camille Fallen, Celine Flecheux, Chiara Frugoni, Ivetta Fuhrmann, Enzo Gallori, Jean-Marie Gleize, Francesca Isidori, Clio Karabelias, Jason Karaïndros, Stathis Kouvelakis, Pierre-Philippe Jandin, Fréderic Lordon, Jeremy Leaman, Jérôme Lèbre, Marie-Magdeleine Lessana, Jacques Lezra, Gianna Licchetta, Marco Mamone Capria Jean-Clet Martin, Pr. Jobst Meyer, Pierre Murat, Jean-Luc Nancy, Maurizio Neri, Gloria Origgi, Marco Palladini, Timothy Perkins, Matthaios Petrosino, Nicola Predieri, Stefano Pippa, Philippe Rahme, Jacques Rancière, Haris Raptis, Judith Revel, Elisabeth Rigal, Franco Romanò, Avital Ronell, Jacob Rogozinski, Alessandro Russo, Hugo Santiago, Ingo Schmidt, Beppe Sebaste, Giacomo Sferlazzo, Amalia Signorelli, Michèle Sinapi, Maria Giulia Soru, Benjamin Swaim, Bruno Tackels, Enzo Traverso, Gilberte Tsaï, Catherine Velissaris, Frieder Otto Wolf

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΑΛΛΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Η Libération της 21ης Φεβρουαρίου δημοσιεύει το κείμενο μιας σημαντικής κίνησης συμπαράστασης προς τον ελληνικό λαό και ενάντια στις ολέθριες πολιτικές που, με αφετηρία την Ελλάδα, προβλέπεται να επεκταθούν σε όλη την Ευρώπη. Συνυπογράφεται από κορυφαίους γάλλους στοχαστές -μεταξύ των οποίων ο Μπαντιού, ο Μπαλιμπάρ, ο Νανσύ, ο Ρανσιέρ, ο Άγκαμπεν, η Μπάρμπαρα Κασσέν, ο Μισέλ Σουριά, ο Ντιντί-Υμπερμάν,   κ.ά., οι οποίοι ανταποκρίθηκαν σε επιστολή του περιοδικού αληthεια, που τους απευθύνθηκε με πρωτοβουλία της αρχισυντάκτριας Βίκης Σκούμπη. Συνοδεύεται από ένα κάλεσμα για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής αλληλεγγύης που ήδη βρίσκει ανταπόκριση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ακολουθεί το κείμενo:

Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του

Τη στιγμή που ένας στους δύο Έλληνες νέους είναι άνεργος, 25.000 άστεγοι περιπλανώνται στους δρόμους της Αθήνας, το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, χιλιάδες οικογένειες υποχρεούνται να βάλουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα προκειμένου να μην πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, νεόπτωχοι και πρόσφυγες δίνουν μάχες για τους σκουπιδοτενεκέδες στις χωματέρες, οι «σωτήρες» της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα ότι οι Έλληνες «δεν καταβάλουν αρκετές προσπάθειες», επιβάλλουν ένα νέο σχέδιο βοήθειας που διπλασιάζει τη χορηγούμενη θανατηφόρα δόση. Ένα σχέδιο που καταργεί το εργατικό Δίκαιο και καταδικάζει τους φτωχούς σε ακραία ένδεια, εξαφανίζοντας παράλληλα τις μεσαίες τάξεις.

Ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η «σωτηρία» της Ελλάδας: όλοι οι οικονομολόγοι που είναι  άξιοι του ονόματός τους συμφωνούν επ’ αυτού. Το ζητούμενο  είναι να κερδηθεί  χρόνος προκειμένου να σωθούν οι πιστωτές, ενώ παράλληλα η χώρα οδηγείται σε μια προδιαγεγραμμένη  χρεοκοπία. Πρωτίστως, το ζητούμενο είναι να μετατραπεί η   Ελλάδα, με την αγαστή συνεργασία της ιθύνουσας τάξης της, σε  εργαστήριο μιας κοινωνικής μεταλλαγής που θα γενικευθεί, σε έναν δεύτερο χρόνο, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μοντέλο που δοκιμάζεται πάνω στους Έλληνες είναι εκείνο μιας κοινωνίας χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, στο πλαίσιο της οποίας τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα ιατρικά κέντρα κατεδαφίζονται, η υγεία καθίσταται προνόμιο των πλουσίων, οι ευπαθείς πληθυσμοί προορίζονται για μια προγραμματισμένη εξόντωση, ενώ όσοι εξακολουθούν  να έχουν μια εργασία  καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας και οικονομικής εξαθλίωσης.

Προκειμένου όμως αυτή η αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού να πετύχει τον στόχο της χρειάζεται να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς που καταργεί τα πλέον στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Με διαταγή των σωτήρων, βλέπουμε λοιπόν να εγκαθίστανται στην Ευρώπη κυβερνήσεις τεχνοκρατών που περιφρονούν τη λαϊκή κυριαρχία. Πρόκειται για ένα σημείο καμπής όσον αφορά στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα στο πλαίσιο των οποίων βλέπουμε τους «αντιπροσώπους του λαού» να εξουσιοδοτούν εν λευκώ τους ειδικούς και τους τραπεζίτες, απαρνούμενοι την υποτιθέμενη εξουσία τους να αποφασίζουν. Ένα είδος κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, το οποίο προσφεύγει, μεταξύ άλλων, και σε ένα διευρυμένο κατασταλτικό οπλοστάσιο απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες. Έτσι, από τη στιγμή που οι βουλευτές επικύρωσαν την διαμετρικά αντίθετη με την εντολή που είχαν λάβει σύμβαση που τους υπαγόρευσε η Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), μια εξουσία στερούμενη δημοκρατικής νομιμότητας υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για τα επόμενα τριάντα ή σαράντα χρόνια.

Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να δημιουργήσει έναν δεσμευμένο τραπεζικό λογαριασμό στον οποίον θα κατατίθεται απευθείας η βοήθεια προς την Ελλάδα προκειμένου να χρησιμοποιείται αποκλειστικά προς όφελος του χρέους. Τα έσοδα της χώρας οφείλουν να αφιερώνονται κατά «απόλυτη προτεραιότητα» στην εξόφληση των πιστωτών και, εφόσον παραστεί ανάγκη, να κατατίθενται απευθείας σε αυτόν τον λογαριασμό την διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Σύμβαση υπαγορεύει ρητά  ότι κάθε νέα υποχρέωση που θα προκύπτει στο πλαίσιό της θα διέπεται  από το αγγλικό δίκαιο, το οποίο απαιτεί υλικές εγγυήσεις, ενώ οι διενέξεις θα εκδικάζονται από τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, με την   Ελλάδα να έχει αποποιηθεί εκ των προτέρων κάθε δικαίωμα προσφυγής ενάντια σε όποια κατάσχεση αποφασίσουν οι πιστωτές της. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, οι  ιδιωτικοποιήσεις έχουν ανατεθεί  σε ένα Ταμείο υπό τη διαχείριση της Τρόικας  στο οποίο θα κατατίθενται οι τίτλοι ιδιοκτησίας των δημοσίων αγαθών. Εν συντομία, έχουμε να κάνουμε με μια γενικευμένη λεηλασία, χαρακτηριστικό γνώρισμα του χρηματοπιστωτικού  καπιταλισμού που προσφέρει εν προκειμένω στον εαυτό του μια  θεσμική καθοσίωση. Στο βαθμό που πωλητές και αγοραστές θα κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι το  εν λόγω εγχείρημα ιδιωτικοποιήσεων  αποτελεί πραγματικό συμπόσιο για τους αγοραστές, είτε είναι Έλληνες είτε ξένοι .

Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί έως τώρα είχαν ως μοναδικό  αποτέλεσμα την εμβάθυνση του ελληνικού εθνικού χρέους το οποίο, με τη βοήθεια των σωτήρων που δανείζουν με τοκογλυφικά επιτόκια, έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη προσεγγίζοντας το 170%  ενός  ακαθάριστου εθνικού προϊόντος σε ελεύθερη πτώση, ενώ το 2009 δεν αντιπροσώπευε παρά το 120%. Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει ότι αυτός ο εσμός  σχεδίων σωτηρίας -τα οποία παρουσιάζονται κάθε φορά ως «τελικά»- δεν στόχευε παρά στο να εξασθενίσει ολοένα και περισσότερο τη θέση της Ελλάδας ούτως ώστε, στερούμενη κάθε δυνατότητας να προτείνει από μόνη της τους όρους μιας ανασυγκρότησης , να εξαναγκαστεί να εκχωρήσει τα πάντα στους πιστωτές της υπό τον εκβιασμό «καταστροφή ή λιτότητα». Η τεχνητή και καταναγκαστική επιδείνωση του προβλήματος του χρέους χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εφόδου  για την άλωση  μιας κοινωνίας στο σύνολό της.

Σκόπιμα χρησιμοποιούμε εδώ όρους που ανήκουν στη στρατιωτική ορολογία: πρόκειται σαφώς για έναν πόλεμο που διεξάγεται με τα μέσα της οικονομίας, της πολιτικής και του δικαίου, έναν πόλεμο ταξικό εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Και τα λάφυρα που η χρηματοπιστωτική  τάξη υπολογίζει να αποσπάσει από «τον εχθρό» είναι τα κοινωνικά κεκτημένα και τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά αυτό που διακυβεύεται σε τελική ανάλυση είναι η δυνατότητα για  μια ανθρώπινη ζωή. Και η ζωή εκείνων που δεν παράγουν ή δεν καταναλώνουν αρκετά σε σύγκριση με τις στρατηγικές μεγιστοποίησης του κέρδους, δεν πρέπει να διατηρηθεί.

Έτσι, η αδυναμία μιας χώρας πιασμένης στη μέγγενη της χωρίς  όρια κερδοσκοπίας και των καταστροφικών σχεδίων σωτηρίας, γίνεται η μυστική πόρτα από την οποία εισβάλλει βίαια ένα μοντέλο κοινωνίας σύμφωνο προς τις απαιτήσεις του νέο-φιλελεύθερου φονταμενταλισμού. Μοντέλο που προορίζεται για ολόκληρη την Ευρώπη και πέραν αυτής. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα, και γι αυτό η υπεράσπιση του ελληνικού λαού δεν είναι συρρικνώσιμη  σε μια χειρονομία  αλληλεγγύης ή  αφηρημένης ανθρωπιάς: διακυβεύεται το μέλλον της δημοκρατίας και η τύχη των ευρωπαϊκών λαών. Παντού η «επιτακτική αναγκαιότητα» μιας «οδυνηρής αλλά σωτήριας» λιτότητας θα μας παρουσιαστεί ως το μέσον για να αποφύγουμε τη μοίρα της Ελλάδας, ενώ οδηγεί κατευθείαν σε αυτήν.

Μπροστά σε αυτή την οργανωμένη επίθεση ενάντια στην κοινωνία, μπροστά στην καταστροφή και των τελευταίων νησίδων της δημοκρατίας, καλούμε τους συμπολίτες μας, τους γάλλους και ευρωπαίους φίλους μας να εκφρασθούν σθεναρά. Δεν πρέπει να αφήσουμε το μονοπώλιο του λόγου στους ειδήμονες και στους πολιτικάντηδες. Το γεγονός ότι το αίτημα κυρίως των γερμανών και των γάλλων ιθυνόντων είναι η απαγόρευση πλέον των εκλογών στην Ελλάδα μπορεί να  μάς αφήνει άραγε αδιάφορους; Ο στιγματισμός και η συστηματική δυσφήμηση ενός λαού δεν θα άξιζε άραγε μια απάντηση; Είναι δυνατόν να μην υψώσουμε την φωνή μας ενάντια στη θεσμική δολοφονία του ελληνικού λαού; Και μπορούμε άραγε να σιωπούμε μπροστά στην καταναγκαστική εγκαθίδρυση ενός συστήματος που θέτει εκτός νόμου ακόμη και την ίδια την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης;

Βρισκόμαστε σε ένα σημείο μη επιστροφής. Είναι επείγον να δώσουμε  τη μάχη των αριθμών και τον πόλεμο των λέξεων για να αναχαιτίσουμε  την ακραίο-φιλελεύθερη ρητορική του φόβου και της παραπληροφόρησης. Είναι επείγον να αποδομήσουμε τα μαθήματα ηθικής που συσκοτίζουν  την πραγματική διαδικασία που εκτυλίσσεται μέσα στην κοινωνία. Είναι κάτι περισσότερο από επείγον να απομυθοποιήσουμε τη ρατσιστική εμμονή περί  ελληνικής «ιδιαιτερότητας»  που φιλοδοξεί να αναγάγει  τον υποτιθέμενο εθνικό χαρακτήρα ενός λαού (τεμπελιά ή κατά βούληση πονηριά) σε  πρωταρχική  αιτία μιας κρίσης η οποία στην πραγματικότητα είναι παγκόσμια. Αυτό που μετρά σήμερα δεν είναι οι ιδιαιτερότητες, πραγματικές ή φαντασιακές, αλλά τα κοινά: η τύχη ενός λαού που θα επηρεάσει και τους άλλους.

Πολλές τεχνικές λύσεις έχουν προταθεί για να βγούμε από το δίλημμα «ή  καταστροφή της κοινωνίας ή  πτώχευση» (πράγμα που σημαίνει, το βλέπουμε σήμερα: «και καταστροφή και πτώχευση). Όλες οι λύσεις πρέπει να εξεταστούν  σαν στοιχεία στοχασμού προκειμένου να οικοδομήσουμε μιαν άλλη Ευρώπη. Αλλά κατ’ αρχάς πρέπει να καταγγείλουμε το έγκλημα, να αναδείξουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός, εξ αιτίας των «σχεδίων βοήθειας» τα οποία έχουν συλληφθεί από και για τους κερδοσκόπους και τους πιστωτές. Τη στιγμή που ένα κίνημα υποστήριξης υφαίνεται σε όλο τον κόσμο, όπου τα δίκτυα Ιντερνέτ βουίζουν από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, οι γάλλοι διανοούμενοι θα ήταν άραγε οι τελευταίοι που θα ύψωναν τη φωνή τους υπέρ της Ελλάδας; Χωρίς να περιμένουμε περισσότερο, ας πολλαπλασιάσουμε τα άρθρα, τις παρεμβάσεις στα μέσα, τις συζητήσεις, τις εκκλήσεις, τις διαδηλώσεις. Γιατί κάθε πρωτοβουλία είναι καλοδεχούμενη, κάθε πρωτοβουλία είναι επείγουσα. Σε ό,τι  μας αφορά, ιδού τι προτείνουμε: να προχωρήσουμε τάχιστα στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής διανοουμένων και καλλιτεχνών για την αλληλεγγύη προς  τον ελληνικό λαό  που αντιστέκεται.

Αν δεν είμαστε εμείς, τότε ποιος;

Αν δεν είναι τώρα, πότε;

Βίκη ΣΚΟΥΜΠΗ, Αρχισυντάκτρια του περιοδικού αλήthεια, Αθήνα.

Michel SURYA, Διευθυντής του περιοδικού Lignes, Παρίσι.

Δημήτρις ΒΕΡΓΕΤΗΣ Διευθυντής του περιοδικού αλήthεια

και  : Giorgio Agamben, Diamanti Anagnostopoulou, Enzo Apicella, Albena Azmanova, Daniel Alvara,Alain Badiou, Jean-Christophe Bailly, Etienne Balibar, Fernanda Bernardo, David Berry, Sylvie Blocher, Laura Boella, Carlo Bordini, Hervé le Bras, Roberto Bugliani, Daniela Calabro, Claude Cambon, Maria Elena Carosella, Barbara Cassin, Bruno Clément, Danielle Cohen-Levinas, Christiane Cohendy, Yannick Courtel, Martin Crowely, Rolf Czeskleba-Dupont, Michel Deguy, Michel Didelot, Didier Deleule, Claire Denis, Georges Didi-Huberman, Costas Douzinas, Riccardo Drachi-Lorenz, Marie Ducaté, Leili Echghi, Les Economiste Atterrés, Roberto Esposito, Camille Fallen, Celine Flecheux, Chiara Frugoni, Ivetta Fuhrmann, Enzo Gallori, Jean-Marie Gleize, Francesca Isidori, Clio Karabelias, Jason Karaïndros, Stathis Kouvelakis, Pierre-Philippe Jandin, Fréderic Lordon, Jeremy Leaman, Jérôme Lèbre, Marie-Magdeleine Lessana, Jacques Lezra, Gianna Licchetta, Marco Mamone Capria Jean-Clet Martin, Pr. Jobst Meyer, Pierre Murat, Jean-Luc Nancy, Maurizio Neri, Gloria Origgi, Marco Palladini, Timothy Perkins, Matthaios Petrosino, Nicola Predieri, Stefano Pippa, Philippe Rahme, Jacques Rancière, Haris Raptis, Judith Revel, Elisabeth Rigal, Franco Romanò, Avital Ronell, Jacob Rogozinski, Alessandro Russo, Hugo Santiago, Ingo Schmidt, Beppe Sebaste, Giacomo Sferlazzo, Amalia Signorelli, Michèle Sinapi, Maria Giulia Soru, Benjamin Swaim, Bruno Tackels, Enzo Traverso, Gilberte Tsaï, Catherine Velissaris, Frieder Otto Wolf

Save the Greek People from their Saviours!

Save the Greek People from their Saviours!

At a time when one in two young Greeks is unemployed, when 25,000 homeless wander in the streets of Athens, when 30% of the population has fallen under the poverty line, when thousands of families are forced to give up their children for fear of them dying from hunger or cold, when the new poor and refugees fight over garbage in landfills, the “saviours” of Greece, under the pretext that the Greeks “haven’t done enough yet,” have imposed a new bailout program that will double the lethal dose. A program that abolishes labour laws and reduces the poor to extreme misery, all while eliminating the middle classes from the scene.

The goal cannot be to “rescue” Greece : on this point all economists worthy of the name agree. They are buying time to save creditors while leading the country to deferred bankruptcy. But above all, Greece, with the active collaboration of its ruling class, is being made into a laboratory for social change that afterwards will be exported throughout all Europe. The model being tested on the Greeks is that of a society without public services, where schools, hospitals and clinics fall into ruin, where healthcare becomes the privilege of the rich, where vulnerable populations are doomed to a programmed elimination, and where those still employed are condemned to the extreme forms of pauperization and precariousness.

But in order for this neoliberal offensive to achieve its ends, it must establish a system that “economizes” on the most basic democratic rights. Under the banner of saviours, we are now witnessing in Europe the rise of a government of technocrats who pay no heed to popular sovereignty. This is a turning point in parliamentary systems, where the “representatives of the people” give carte blanche to experts and bankers, abdicating their own decision-making power. A kind of parliamentary coup d’état, which also makes use of a powerful repressive apparatus in the face of popular protests. Once the deputies have ratified the convention dictated by the troika (the European Union, the European Central Bank and the International Monetary Fund), in diametrical opposition to the mandate they received, a power without democratic legitimacy will have dictated the future of the country for the next thirty or forty years.

Meanwhile the EU is preparing to establish an escrow account that will dispense aid to Greece uniquely in order to service its debt. The revenues of the country should be consecrated with “absolute priority” to the repayment of its creditors, and, if necessary, paid directly to the account managed by the European Union. The agreement stipulates that any new bonds shall be governed by English law, and involve material guarantees; disputes will be adjudicated by the courts of Luxembourg, and Greece waives in advance any right of appeal against claims determined by its creditors. To complete this picture, privatizations are assigned to a fund managed by the troika, in which shall be deposited the titles to public goods. In short : widespread looting, the trademark of financial capitalism which is offered here a stunning institutional sanctification. To the extent that sellers and buyers sit on the same side of the table, we have little doubt that this business of privatization will be a real feast for the takers, whether Greeks or foreigners…

All the measures taken so far have only dug the Greeks deeper into debt and, with the help of rescuers who lend at exorbitant rates, the sovereign debt has today literally exploded, approaching 170% of GDP and rising, while in 2009 it represented no more than 120%. It is likely that the slew of rescue plans—each one presented as the “ultimate”—had no other purpose than to further weaken the position of Greece so that, deprived of any opportunity to itself propose the terms of a restructuring, it is reduced to capitulating to its creditors under the blackmail of “disaster or austerity.”

The artificial and coercive worsening of the debt problem has been used as a weapon to assault an entire society. Our words are here chosen carefully : if we use military terms, it is because what is happening is indeed a war conducted by means of finance, politics and law, a class war against society as a whole. And the booty that the financial class must seize from the “enemy” is social gains and democratic rights, and ultimately the very possibility of a human life. The lives of those who do not consume or produce enough with regard to profit maximization strategies should no longer be preserved.

Thus, the weakness of a country caught between limitless speculation and devastating bailout programs, becomes the backdoor through which emerges a new social model conforming to the dictates of neoliberal fundamentalism. A model for all of Europe and perhaps beyond. This is what is really at stake, and that is why the defense of the Greek people cannot be reduced to a gesture of solidarity or abstract humanity : the future of democracy and the fate of European peoples hangs in the balance. Everywhere the “pressing necessity” of a “painful but salutary” austerity is presented as the only way to escape a fate like the Greeks, while leading us straight there.

In the face of this attack against society, and before the destruction of the last pockets of democracy, we call on our fellow citizens, our French and European friends to speak up loudly and clearly. We must not allow experts and politicians to monopolize the discourse. Can we remain indifferent before the fact that at the demand of German and French leaders Greece is now banned from elections ? The stigmatization and the systematic denigration of a European people—does this not deserve a response ? Is it possible not to raise one’s voice against the institutional assassination of the Greek people ? And can we remain silent before the coercive installation of a system that outlaws the very idea of social solidarity ?

We are at the point of no return. It is urgent to fight the battle of numbers and the war of words to counter the ultra-liberal rhetoric of fear and misinformation. There is an urgent need to deconstruct the morality tales that obscure the actual processes at work in society. And it has become more than urgent to demystify the racist insistence on the “specificity of the Greeks” that makes the supposedly national character of a people (lazy and cunning at turns) the root cause of a crisis that in reality is global. What matters today are not particularities, real or imagined, but what is common : the fate of a people that will affect all others.

Numerous technical solutions have been proposed to overcome the alternative “either the destruction of society or else bankruptcy” (which effectively means, as we see today, “destruction and bankruptcy”). All must be brought to the table as elements of reflection for the construction of another Europe. But first we must denounce the crime, and bring to light the deplorable situation in which the Greek people find themselves thanks to “rescue packages” designed by and for speculators and creditors. At a time when a movement of support is being forged around the world, when the Internet buzzes with initiatives of solidarity, will French intellectuals be the last to raise their voices for Greece ? Without further delay, we must multiply articles, media interventions, debates, petitions, demonstrations. All initiatives are welcome, all initiatives are urgent.

As for us, this is what we propose : to form as quickly as possible a European Committee of intellectuals and artists in solidarity with the Greek people who resist. If not us, who ? If not now, when ?

Vicky Skoumbi, Editor-in-Chief of the journal “αληthεια” , Athens, Michel Surya, director of the journal “Lignes”, Paris, Dimitris Vergetis, director of the journal “αληthεια”, Athens.

And : Et : Giorgio Agamben, Diamanti Anagnostopoulou, Enzo Apicella, Albena Azmanova, Daniel Alvara,Alain Badiou, Jean-Christophe Bailly, Etienne Balibar, Fernanda Bernardo, David Berry, Sylvie Blocher, Laura Boella, Carlo Bordini, Hervé le Bras, Roberto Bugliani, Daniela Calabro, Claude Cambon, Maria Elena Carosella, Barbara Cassin, Bruno Clément, Danielle Cohen-Levinas, Christiane Cohendy, Yannick Courtel, Martin Crowely, Rolf Czeskleba-Dupont, Michel Deguy, Michel Didelot, Didier Deleule, Claire Denis, Georges Didi-Huberman, Costas Douzinas, Riccardo Drachi-Lorenz, Marie Ducaté, Leili Echghi, Les Economiste Atterrés, Roberto Esposito, Camille Fallen, Celine Flecheux, Chiara Frugoni, Ivetta Fuhrmann, Enzo Gallori, Jean-Marie Gleize, Francesca Isidori, Clio Karabelias, Jason Karaïndros, Stathis Kouvelakis, Pierre-Philippe Jandin, Fréderic Lordon, Jeremy Leaman, Jérôme Lèbre, Marie-Magdeleine Lessana, Jacques Lezra, Gianna Licchetta, Marco Mamone Capria Jean-Clet Martin, Pr. Jobst Meyer, Pierre Murat, Jean-Luc Nancy, Maurizio Neri, Gloria Origgi, Marco Palladini, Timothy Perkins, Matthaios Petrosino, Nicola Predieri, Stefano Pippa, Philippe Rahme, Jacques Rancière, Haris Raptis, Judith Revel, Elisabeth Rigal, Franco Romanò, Avital Ronell, Jacob Rogozinski, Alessandro Russo, Hugo Santiago, Ingo Schmidt, Beppe Sebaste, Giacomo Sferlazzo, Amalia Signorelli, Michèle Sinapi, Maria Giulia Soru, Benjamin Swaim, Bruno Tackels, Enzo Traverso, Gilberte Tsaï, Catherine Velissaris, Frieder Otto Wolf

Vicky Skoumbi at Booze Coeperativa in Athens

Οι λέξεις και τα πράγματα την εποχή του Μνημονίου

Οι λέξεις και τα πράγματα την εποχή του Μνημονίου

 

Της Βίκης Σκούμπη

 

Στο κάλεσμα Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του, λέγαμε ότι είναι «επείγον να δώσουμε τη μάχη των αριθμών και τον πόλεμο των λέξεων για να αναχαιτίσουμε την ακραία φιλελεύθερη ρητορική του φόβου και της παραπληροφόρησης». Σας προτείνω σήμερα μια πρώτη διερώτηση κάποιων στρατηγικής σημασίας όρων, η χρήση και η κατάχρηση των οποίων από τα μέσα, επιβάλλει την αναγκαιότητα να ξαναγραφτεί το λεξιλόγιο της κρίσης. Γιατί, ως γνωστόν, οι λέξεις που επιλέγουμε για να ονομάσουμε τα πράγματα δεν είναι ποτέ ουδέτερες. Εν προκειμένω ο κυρίαρχος λόγος όχι μόνο παραμορφώνει αλλά συχνά πυκνά διαμορφώνει υστερόβουλα την κατάσταση πραγμάτων. Η παραπλανητική χρήση ακόμα και όρων εκ πρώτης όψεως θετικών όπως ‘ανάπτυξη’ μπορεί να έχει επίπτωση πάνω στην πραγματικότητα.

 

Tί ακριβώς εννοούν λοιπόν οι Βενιζέλος, Μπαρόζο, Προβόπουλος, Σαμαράς και όλοι οι όμοιοι τους όταν μιλούν για ανάπτυξη; Κατ’ αρχήν ένα προκαταρκτικό ερώτημα : επιδέχεται άραγε αναπτυξιακό συμπλήρωμα μια πολιτική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην συστηματική επιδείνωση της ύφεσης ; Η κοινή λογική απαντά αρνητικά, ας δεχτούμε όμως έστω και για λίγο την δυνατότητα συνύπαρξης των δύο αλληλοαναιρούμενων πολιτικών επιλογών. Τι καλείται να συμπληρώσει η ανάπτυξη που υπόσχονται οι πρωταγωνιστές του μνημονιακού ολέθρου; Μια κοινωνία ρημαγμένη με στρατιές ανέργων, ένα εργατικό δίκαιο σε πλήρη διάλυση, μια γενικευμένη πτωχοποίηση που αγγίζει σχεδόν όλα τα κοινωνικά στρώματα, ένα σύστημα υγείας και πρόνοιας σε κατάρρευση. Αυτό είναι το τοπίο στο οποίο θα προστεθεί όχι ως ανατρεπτικός αλλά ως συμπληρωματικός παράγοντας η πολλά υποσχόμενη ανάπτυξη, που προτείνεται ως βιταμινούχο συμπλήρωμα διατροφής της μνημονιακής απίσχνανσης μιας κοινωνίας που λιμοκτονεί.

 

Κάτω όμως από αυτές τις συνθήκες, ακόμα κι αν η ανάπτυξη είναι όντως στο ραντεβού, τι άλλο θα σημάνει εκτός από τη μεγιστοποίηση του κέρδους και τη γενικευμένη επιβολή της επισφαλούς και ελαστικής απασχόλησης; Αυτό άλλωστε δεν ζητούν επίμονα οι τροϊκανοί εταίροι όταν απαιτούν την επιτάχυνση των περίφημων «διαρθρωτικών» μεταρρυθμίσεων που θα επιτρέψουν την ανάκαμψη της οικονομίας; Γιατί το μαγικό δίδυμο «ανάκαμψη και ανάπτυξη» προϋποθέτει σύμφωνα με τους ταγούς του μνημονίου την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Το οποίο σημαίνει γι’ αυτούς τους κυρίους ραγδαία μείωση μισθών και φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις, διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες μεταφράζονται σε διάλυση του εργατικού δικαίου και διευκόλυνση των απολύσεων,  με τη δημιουργία δηλαδή του περίφημου «ευνοϊκού για τις επιχειρήσεις περιβάλλοντος». Δηλαδή την εγκαθίδρυση και θεσμοποίηση εργασιακού καθεστώτος αντίστοιχου με τις ανατολικές χώρες ή ακόμα και με την Κίνα. Και υπ’ αυτούς τους όρους μπορεί να αρχίσει και η μετεγκατάσταση επιχειρήσεων στην Ελλάδα -αν και προς το παρόν αυτές περιορίζονται στην αλλαγή εργασιακού καθεστώτος των εργαζομένων χωρίς να συνοδεύονται από επενδύσεις.

 

Τι μας επιφυλάσσει μια τέτοια αναπτυξιακή ώθηση αποκαλύπτεται από ένα σχέδιο, προπομπός του οποίου υπήρξε ο γερμανός υφυπουργός Οικονομίας Κάπφερερ ενώ ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής του ήταν και είναι ο αντικαγκελάριος Ρέσλερ. Σύμφωνα λοιπόν με τις οικονομικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας της 26ης Αυγούστου 2011, ο Κάπφερερ, κατά την τότε επίσκεψή του στην Ελλάδα πρότεινε τη δημιουργία επενδυτικών ζωνών με ειδικό νομικό, μισθολογικό, διοικητικό και εργασιακό καθεστώς διανθισμένο μάλιστα με διατάξεις που προσκρούουν στο Κοινοτικό Δίκαιο. Αυτές οι Ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ) θα είναι κράτος εν κράτει στο βαθμό που, στα όρια της δικαιοδοσίας τους, αναστέλλεται η ισχύουσα στο σύνολο της χώρας νομοθεσία και αναιρείται έμπρακτα και η συνταγματική αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών. Αυτό θεσμικά γίνεται εφικτό, «διότι η νομοθετική εξουσιοδότηση για τις ΕΟΖ απορρέει από το Μεσοπρόθεσμο, που ψηφίστηκε τον περασμένο Ιούλιο στη Βουλή. Εν προκειμένω, η ιδιοκτησία στις ΕΟΖ θα ανήκει στους Έλληνες, ενώ την κυριότητα θα έχουν οι Γερμανοί επενδυτές» έγραφε η Ημερησία. σε άρθρο της. Ο  Στέφαν Κάπφερερ,  διευκρινίζοντας τις απαιτήσεις των επίδοξων επενδυτών πρότεινε τη δημιουργία ΕΟΖ και συνέδεσε την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ αποκλειστικά με τις ζώνες αυτές. «Η Γερμανία απαιτεί να επενδυθεί το ΕΣΠΑ με δικούς της όρους (ευνοϊκούς για τη γερμανική οικονομία), αποκλειστικά στις υπό γερμανική διαχείριση ΕΟΖ και η Ελλάδα… υπακούει», όπως χαρακτηριστικά έγραφε η Ημερησία.

 

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια απόπειρα να παρακαμφθεί κάθε έννοια δικαίου με σκοπό την εγκαθίδρυση ενός εργασιακού καθεστώτος που λίγο θα απέχει από αυτό του 19ου αιώνα. Ας σημειωθεί ότι για να αποφευχθεί ο σκόπελος της κοινωνικής αναταραχής, το συγκεκριμένο σχέδιο προβλέπει τη δυνατότητα της κατά βούληση εισαγωγής εργαζομένων. Το αποκορύφωμα είναι ότι οι επιχειρήσεις που θα επενδύσουν σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα ‘διακινδυνεύσουν’ παρά μόνο μικρό μέρος ίδιας κεφαλαιακής επένδυσης, γιατί θα έχουν τη δυνατότητα να αντλούν κεφάλαια από τα ποσά τα προοριζόμενα για την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων όπως επίσης και από κονδύλια των κοινοτικών προγραμμάτων ανάπτυξης και πιο συγκεκριμένα του ΕΣΠΑ.

 

Είναι σαφές ότι αυτή η πρόταση, υπό το πρόσχημα της διευκόλυνσης της ανάπτυξης μιας χώρας ρημαγμένης από τα διαδοχικά σχέδια ‘βοήθειας’, στοχεύει στην εγκαθίδρυση πραγματικών ζωνών ανομίας, όπου η χωρίς περιορισμούς και νομικά προσκόμματα μεγιστοποίηση του κέρδους θα είναι ο μοναδικός εν ισχύ νόμος. Το σχέδιο για τη δημιουργία ΕΟΖ αποδεικνύεται ότι είναι η αιχμή του δόρατος ενός συνολικότερου σχεδίου νεοφιλελεύθερης αναδιαμόρφωσης της Ευρώπης. Μέχρι σήμερα η δημιουργία ΕΟΖ προοριζόταν για τις υπό ανάπτυξη χώρες, ενώ με αυτή την πρωτοβουλία ο  κατατεμαχισμός σε ζώνες ενοφθαλμίζεται εντός των συνόρων της Ευρώπης, σε μια μέχρι προ τίνος ανεπτυγμένη χώρα. Πρόκειται για μια γενίκευση της τακτικής του zonage ( της κατάτμησης  σε ζώνες), όρο με τον οποίο ο Αλαίν Μπαντιού χαρακτηρίζει τη δημιουργία ειδικών ζωνών λεηλασίας πρώτων υλών και υπερεκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού, μια πρακτική που συνοδεύεται από την περιθωριοποίηση αν όχι την ολική έκλειψη του ρόλου του κράτους.

 

Ο λόγος για τον οποίο το συγκεκριμένο σχέδιο έχει προς το παρόν μπει σε δεύτερη μοίρα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, ότι προσκρούει στην κοινοτική νομοθεσία περί αθέμιτου ανταγωνισμού, όπως επίσης και στις αναμενόμενες αντιδράσεις από ανταγωνιστικές προς τα γερμανικά συμφέροντα βλέψεις όπως της Ρωσίας ή της Κίνας. Πλην όμως, αν το σχέδιο δεν εφαρμόζεται αυτή τη στιγμή κατά γράμμα, το πνεύμα που το διαπνέει πρυτανεύει. Δύο τινά : ή έχει παγώσει προσωρινά λόγω σύγκρουσης συμφερόντων ενώ εξακολουθεί να προωθείται στα παρασκήνια, ή έχει αντικατασταθεί από μια πολύ πιο φιλόδοξη εκδοχή του.

 

Η προσωπική μου υπόθεση που καταθέτω εδώ είναι ότι το αρχικό σχέδιο όχι μόνο δεν εγκαταλείφθηκε, αλλά το πεδίο εφαρμογής του επεκτάθηκε. Στην Ελλάδα οι ξένες επιχειρήσεις δεν θα έχουν πια ανάγκη από ειδικές επενδυτικές ζώνες για τον απλό και μοναδικό λόγο ότι η χώρα στο σύνολό της τείνει να μετατραπεί σε μια τέτοια ζώνη. Με ενάμιση εκατομμύριο ανέργους, με την άρση της υποχρεωτικής ισχύος των συλλογικών συμβάσεων, τη διευκόλυνση των απολύσεων και την επίταση της επισφάλειας, με την παράλληλη μείωση των εισφορών και της φορολογίας του εργοδότη, λίγο απέχουμε από τις ΕΟΖ και τα ιδιαίτερα ελκυστικά για τις επιχειρήσεις κίνητρα επενδύσεων που αυτές θεσμοθετούν. Ίσως σε αυτό να έγκειται και το κλειδί της στρατηγικής των ευρωπαίων ηγετών που αποσκοπεί στην παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη παρά τις περιστασιακές δηλώσεις περί αντιθέτου και τις απειλές για πιθανή αποβολή της από το Ευρώ. Η Ελλάδα δηλαδή μετατρέπεται σε ευρωπαϊκή ζώνη Ειδικής Επενδυτικής Δραστηριότητας επιτρέποντας έτσι τη θεσμική καθοσίωση εργοδοτικών πρακτικών που αντίκεινται στο ευρωπαϊκό και στο διεθνές δίκαιο. Και στο βαθμό που στην ενδοχώρα της ευρωζώνης εγκαθίσταται μια τέτοια ζώνη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο για την άλωση εργασιακών κεκτημένων σε χώρες με ισχυρότερο και καλύτερα οργανωμένο εργατικό κίνημα όπως για παράδειγμα η Γαλλία. Ας μην ξεχνάμε την υπόθεση της μετεγκατάστασης στην Ελλάδα της Air Méditerranée, μετεγκατάσταση χωρίς κόστος και επενδύσεις στο μέτρο που περιορίστηκε στην υιοθεσία από τη θυγατρική της των διατάξεων του ελληνικού εργατικού δικαίου έτσι όπως αυτό διαμορφώνεται στη μνημονιακή εποχή. Η δυνατότητα μετεγκατάστασης εντός της ευρωζώνης σε μια χώρα που παρουσιάζει το «πλεονέκτημα» ενός φιλικότερου προς τις επιχειρήσεις περιβάλλοντος, θα χρησιμοποιηθεί, έστω και δυνητικά, ως δαμόκλειος σπάθη. Έτσι, υπό την απειλή μιας δυνητικής μετεγκατάστασης στην Ελλάδα, προωθείται μια μαζική εξαγωγή μνημονιακών εργασιακών συνθηκών σε όλη την Ευρώπη ακόμη και στο μητροπολιτικό πυρήνα της.

 

Παράλληλα, η σταδιακή και συστηματική ελαστικοποίηση των διατάξεων προστασίας του περιβάλλοντος και των αρχαιολογικών χώρων στην Ελλάδα ανοίγουν το δρόμο για μια χωρίς προηγούμενο περιβαλλοντολογική καταστροφή και αυτό σε μια χώρα που οι πλέον στοιχειώδεις κανόνες προστασίας του περιβάλλοντος καταπατούνται εδώ και δεκαετίες. Πόσω μάλλον που σ’ αυτή την πολιτική πρωτοστάτησαν και πρωτοστατούν οι ακραιφνείς οπαδοί της ‘πράσινης’ ανάπτυξης -γνωστή εις το πανελλήνιον (χάρις στη ρητορική δεινότητα του προηγούμενου ηγέτη του σοσιαλιστικού κινήματος) με την επωνυμία «πράσινα» άλογα. Θα έπρεπε όμως οι πασοικολόγοι- πλατσικολόγοι να πρόσεχαν λίγο περισσότερο γιατί, όποιος τάζει πράσινα άλογα κινδυνεύει να συναντήσει στο δρόμο του μουλαρωμένα και κατακόκκινα από οργή γαϊδούρια. Τα ερυθρά γαϊδούρια της υπόθεσης δεν το βάζουν εύκολα κάτω, όπως για παράδειγμα, οι κάτοικοι της Ανατολικής Θράκης, οι οποίοι, παρά το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό ανεργίας στον τόπο τους, αρνούνται να ενδώσουν στις σειρήνες του εργασιακού Ελδοράδο που υπόσχεται η καναδική ομώνυμη εταιρεία εκμετάλλευσης των χρυσορυχείων. Η προοπτική δημιουργίας θέσεων εργασίας δεν αρκεί για την άλωση μιας κοινωνίας ενήμερης και κινητοποιημένης, που έχει συναίσθηση ότι οι χρυσές υποσχέσεις της Eldorado Gold Corporation προδικάζουν μαύρο μέλλον.

 

Επομένως η ανάπτυξη ως κοινωνικό άλλοθι στο σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας και γενικότερα στις πολιτικές που οδηγούν στη συστηματική καταστροφή της κοινωνίας θα έχει ελάχιστη έως μηδενική ευεργετική επίδραση. Ακόμα και στις ανθρωπιστικά καλλωπισμένες μορφές του, το αναπτυξιακό δηλαδή σενάριο  που υπόσχεται ο Ολάντ, πώς θα μπορούσε άραγε να αντιστρέψει την τάση, στο βαθμό που βασίζεται και αυτό στην απαράβατη αρχή της δημοσιονομικής ισορροπίας; Αν δεν αμφισβητηθεί το θεμέλιο αυτής της εγκληματικής πολιτικής ακραίας λιτότητας,  το αναπτυξιακό συμπλήρωμα θα δράσει σαν κατάπλασμα σε ετοιμοθάνατο ασθενή. Ηθικό δίδαγμα: όπου ακούς ανάκαμψη χωρίς ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, κράτα μικρό καλάθι και κυρίως φύλαξε τα νώτα σου. Γιατί στο όνομα της ανάπτυξης η άρχουσα τάξη έχει ήδη τροχοδρομήσει ανελέητη νομική, θεσμική και κοινωνική επίθεση.

 

(η συνέχεια επί της οθόνης της αληthειας)

 

 

 

 

* Η Βίκη Σκούμπη είναι αρχισυντάκτρια του περιοδικού αληthεια

 

 

Το άρθρο της Βίκης Σκούμπης που δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα Εποχή 

http://www.epohi.gr/portal/theoria/11771-2012-04-30-12-51-37

είναι μια συντομευμένη εκδοχή της παρέμβασής της στην συνάντηση της 31ης Μάρτη που διοργάνωσε το περιοδικό αληthεια στο Παρίσι.

 

ΦΟΥΚΩ-ΜΑΡΧ: Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΒΙΟΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΦΟΥΚΩ-ΜΑΡΧ: Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΒΙΟΕΞΟΥΣΙΑΣ

            Ανανεώνοντας σε βάθος την αναλυτική της εξουσίας Φουκώ συνάρθρωνε μια τυπολογία των κοινωνικών αγώνων, διακρίνοντας τρεις θεμελιώδεις κατηγορίες. Η πρώτη αντιστοιχεί στους αγώνες που στρέφονται εναντίον των μορφών εξουσιαστικής επιβολής – κοινωνικής, θρησκευτικής, εθνικής. Η δεύτερη περιλαμβάνει τους αγώνες που αποτελούν μαχητική έκφραση της αντίστασης κατά των σχέσεων εκμετάλλευσης που υπεξαιρούν από τον εργαζόμενο το αντικείμενο του παραγωγικού μόχθου του. Η τρίτη, πιο άμεσα κεντροθετημένη στην μικροφυσική της εξουσίας, συστεγάζει την πολλαπλότητα των αντιστάσεων απέναντι σε σχήματα καθυπόταξης του ατόμου σε καταναγκαστικούς και εσωτερικευμένους κανόνες. Φρονούσε δε ότι αυτό που διακρίνει την εποχή μας έγκειται στην πρωτοκαθεδρία των αγώνων που αντιμάχονται την υποταγή της υποκειμενικότητας  σε κανονιστικά πρότυπα ετεροκαθορισμού. Αυτοί οι αγώνες τέμνουν εγκάρσια την πολυμορφία των πολιτικών καθεστώτων και των εθνικών χώρων, αναπτύσσονται γύρω από τοπικές μικροεστίες εξουσίας – πατριαρχική οικογένεια, ανδροκρατικά προνόμια, εμπορευματοποιημένη ιατρική αυθεντία, θεσμική αυθαιρεσία κρατικών μηχανισμών κλπ.- και τέλος επικεντρώνονται στον άμεσο αντίπαλο χωρίς να κατευθύνονται και να συγκλίνουν σ’ έναν κύριο εχθρό. Αναμφίβολα η τυπολογία του Φουκώ απεικονίζει ιδανικά την ετερογενή κατανομή των πολύμορφων κινημάτων χειραφέτησης που αναπτύχθηκαν ραγδαία από τις αρχές του ΄60 και μετά. Όλοι οι πολιτικο-κοινωνικοί δείκτες συνηγορούν πλέον με τη διαπίστωση ότι έχουμε εισέλθει σε μια φάση αλλαγής εποχής όπου οι πολυεστικά αναδυόμενοι αγώνες διέπονται από ομόρροπες τάσεις σύγκλισης και συμπύκνωσης σε επιλογές αντίστασης απέναντι σε ανανεωμένες μορφές εκμετάλλευσης, πλανητικά εξαπλούμενες με την προέλαση του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που κατοχυρώνει παντού, με την καταστρεπτική του δύναμη, τον τίτλο του κύριου εχθρού. Απ’ αυτή την άποψη είμαστε οι προνομιακοί μάρτυρες μιας «αφύπνισης της ιστορίας» σύμφωνα με την ευτυχή έκφραση του Μπαντιού. Η θεαματική επιστροφή αυτής της κατηγορίας αγώνων συμπίπτει με τις βίαιες επιλογές του κλυδωνιζόμενου νεοφιλευθερισμού που συσπάται για να απορροφήσει το ωστικό κύμα της πρόσφατης ιστορικής κρίσης. Συθέμελα κλονισμένος και σε κατάσταση πανικού για κάποιο διάστημα φιλοδοξεί πλέον να ανακάμψει με ένα πέρασμα στο όριο (passage à la limite), και δη παροξυστικά επιταχυνόμενο. Συγκεκριμένα επιλέγει την ριζοσπαστικοποίηση των μορφών εκμετάλλευσης και την φρενήρη επέκτασή τους στο σύνολο της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων και των μεσαίων, σχετικά εύπορων κοινωνικών στρωμάτων που αποτελούσαν οργανική συνιστώσα του καπιταλιστικού κοινωνικού συμβολαίου. Η κηδεμονευόμενη Ελλάδα κομίζει την δραματική απόδειξη  αυτής της υπόθεσης. Η μνημονιακή στρατηγική φιλοδοξεί να διαγράψει από τον κοινωνικό χάρτη τα ενδιάμεσα στρώματα συμπαρασύροντας το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας στο καθοδικό σπιράλ της πτωχοποίησης και της ένδειας. Με τεχνικούς όρους το φιλόδοξο ζητούμενο είναι η εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή η βίαιη και εξοντωτική πτώση του επιπέδου ζωής ως εναλλακτική στρατηγική στην αδύνατη νομισματική υποτίμηση ελλείψει εθνικού νομίσματος. Η στρατηγική του οδοστρωτήρα υποκρύπτει ωστόσο ένα αθέατο ζητούμενο, μη αναγώγιμο στη λογιστική της δημοσιονομικής ισορροπίας και προωθούμενο από την δυναμική του περάσματος στο όριο. Πρόκειται για την ενορχηστρωμένη παλινδρόμηση σε αναβαθμισμένες μορφές υπερεκμετάλλευσης, ομογάλακτες με αυτές που εξέθρεψε η άγρια επέκταση της εξουσίας του καπιταλισμού τον 19^ο αιώνα και ομοούσιες με αυτές που διαδίδονται καρκινικά στον ασιατικό χώρο και εγείρουν μια εκφοβιστική πρόκληση ανταγωνιστικότητας απέναντι στην καλοταϊσμένη ηγεμονία της Δύσης. Κατά κάποιο τρόπο, η φρανκενσταϊνική φιλοδοξία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού είναι να δημιουργήσει ένα νέο είδος: τον λευκό κινέζο– έλληνα, βούλγαρο, ισπανό, λετονό… Τα τελευταία χρόνια, ήδη πριν την κρίση, στρατηγικοί αναλυτές και αυτόκλητοι προασπιστές του πεπρωμένου της διακηρύττουν εν χορώ ότι η Δύση δεν θα μπορέσει να σηκώσει το γάντι της ασιατικής πρόκλησης εάν δεν ισοπεδώσει δύο εσωτερικά εμπόδια.

Πρώτον, θα πρέπει αν αποσυνδέσει τις πολιτικές αποφάσεις από το ενδεχομενικά αστάθμητο παιχνίδι των κατ’επίφασιν δημοκρατικών διαδικασιών που διαπλέκονται με την κοινοβουλευτική νομιμότητα  – πρόκειται για αυτό που ο Μπαλιμπάρ έχει αποκαλέσει «εξουδετέρωση της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης». Και δεύτερον, θα πρέπει να πετσοκόψει με κατεπείγοντα ζήλο τις δαπάνες υγείας, τουτέστιν να δώσει άμεσα την χαριστική βολή στο κράτος Πρόνοιας. Αποκαλυπτική από αυτή την άποψη είναι μια πρόσφατη επιθετική και άκρως δυσοίωνη μελέτη που εκπόνησε ο σιδηρούς ιδεολογικός βραχίονας του νεοφιλελευθερισμού ιματισμένος  ως οίκος αξιολόγησης,  οι Standard and Poor’s, και την οποία  κοινοποίησε στις διευθυντικές ελίτ του G 20 εν είδει προειδοποιητικής βολής. Προεξοφλεί με απειλητικούς τόνους την επικείμενη υποβάθμιση όλων των χωρών του G 20, εάν  δεν υιοθετηθούν άμεσα μέτρα κατεδάφισης των συστημάτων υγείας.  Σε αντίθετη περίπτωση απολύτως καμία χώρα από τον ανθό του καπιταλισμού δεν θα είναι σε θέση να επιδείξει το πολυπόθητο και γελοίο τριπλό Α. Ο δημογραφικός μαρασμός της Δύσης και η επιταχυνόμενη γήρανση των πληθυσμών της,  που επέρχεται με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, σε συνδυασμό με τον πολλαπλασιασμό νέων δαπανηρών ιατρικών τεχνολογιών και την ενσωμάτωσή τους σε θεραπευτικά πρωτόκολλα ανοιχτά σε όλο και ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού, οδηγούν αμείλικτα στην επιδείνωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων υπό το βάρος των διογκούμενων  δαπανών υγείας. Οργανωτική μήτρα της κοινωνικής κατίσχυσης του καπιταλισμού, η βιοεξουσία μεταλλάσσεται πλέον  σε μαύρη τρύπα της οικονομίας του. Αντίθετα, αποφαίνεται η μελέτη των  Standard and Poor’s, «το γεγονός ότι οι περισσότερες ασιατικές χώρες δεν έχουν ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης όπως αυτό που ισχύει στη Δύση σημαίνει ότι η βραδυφλεγής δημογραφική βόμβα δεν θα έχει σημαντικές επιπτώσεις». Τουτέστιν, ο θάνατος υποδεικνύεται ως ο ιδανικός εγγυητής της καπιταλιστικής κερδοφορίας! Η φυσική εξόντωση των ανεπιθύμητων πληθυσμών αποθεώνεται ως η κατ’ εξοχήν στρατηγική για να αντιστραφεί η πτωτική τάση του κέρδους.  Αυτή η μακάβρια συνταγή που εμπνέει αθόρυβες βίο-πολιτικές θανάτου εφαρμόζεται πλέον πειραματικά στην μνημονιακή Ελλάδα όπου ήδη καταγράφεται η αποκαλυψιακή καταστροφή του συστήματος υγείας. Δεν θα επεκταθώ εδώ στην καταιγιστική λήψη μέτρων διάλυσης που την υλοποιούν. Προς εξυγίανση των κοινωνικών δαπανών, το νέοφιλελεύθερο κράτος σπεύδει να συνάψει στρατηγική συμμαχία με τον θάνατο. Ωστόσο η απλή καταγγελία της λογιστικής διαχείρισης της υγείας αφήνει στο σκοτάδι την ιστορική μετάλλαξη  των κοινωνιών που κυοφορούνται στις νεοφιλελεύθερες θερμοκοιτίδες της Δύσης.

Θα υποστηρίξω λοιπόν την θέση ότι μια πραγματική  μετάλλαξη εξαπλώνεται στον τρόπο λειτουργάς της βιοεξουσίας, η οποία ως γνωστόν έπαιξε ένα στρατηγικό ρόλο στη μορφοποίηση της εξουσίας στη Δύση  και στην επέκτασής της σ’ όλες τις όψεις της ζωής. Η βιοεξουσία συγκροτήθηκε γύρω από δύο άξονες. Ο πρώτος ιστορικός άξονας διαμόρφωσε μια ανατομο-πολιτική που παρήγαγε πειθαρχημένα σώματα, υποταγμένα σε τεχνικές ντρεσαρίσματος και επαύξησης της αποδοτικότητάς τους. Σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός ξανασχεδιάζει αυτό  τον άξονα με ανατριχιαστική ωμότητα.  Μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι οι κινέζοι εργάζονται στα εργαστήρια της Apple 80 με 90 ώρες την εβδομάδα!

Ο δεύτερο άξονας συγκροτήθηκε ως  μια βίο-πολιτική του είδους, αντικείμενο της οποίας ήταν ο πληθυσμός και στόχος η ομαλοποιητική διαχείρισή του. Εκ πρώτης όψεως  αυτή η διαχείριση επιστρατεύει μορφές ορθολογικότητας στηριζόμενες στον  λόγο της επιστήμης, οι οποίες προάγουν στρατηγικές βελτίωσης της ζωής και αποτροπής του θανάτου. Η εξουσία του ηγεμόνα υπαγόρευε τον θάνατο και επέτρεπε τη ζωή. Η βιοεξουσία υπαγορεύει τη ζωή και επιτρέπει τον θάνατο, όπως σημειώνει ο Φουκώ. Ενσωματώνοντας ωστόσο στους μηχανισμούς της όλες τις παραμέτρους που καθορίζουν τις εκφάνσεις της ζωής, η βιοεξουσία αποδείχτηκε ικανή όχι μόνο να διαχειριστεί τη ζωή αλλά επίσης να προγραμματίσει το Ολοκαύτωμα, σύμφωνα με την ιστορική διατύπωση του Φουκώ. Ο ευγονισμός, ο ρατσισμός και φυσικά ο ναζισμός έφεραν θεαματικά στο φως την εγγενώς διφορούμενη  συγκρότηση της βιοεξουσίας. Σήμερα με την κίνηση περάσματος στο όριο, με αυτό το εγκληματικό  ‘πέρασμα στην πράξη’, ο μαινόμενος νεοφιλελευθερισμός αποδεικνύεται φορέας μιας βούλησης ριζικού επανασχεδιασμού των Δυτικών κοινωνιών και σε αυτή την προοπτική ανασυγκροτεί το σύστημα της βιοεξουσίας γύρω από τον θανατηφόρο πόλο της. Η βιοεξουσία αποβάλλει τον διπολικό χαρακτήρα της και μεταλλάσσεται σε μήτρα θανατηφόρων βίο-πολιτικών. Εδώ αποκαλύπτεται το άδηλο διακύβευμα : αυτό που βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη δεν είναι εξομοιώσιμο με έναν απλό εξορθολογισμό των δαπανών υγείας ή με το επιλεκτικό ξήλωμα των συστημάτων κοινωνικής προστασίας. Το ζητούμενο για τον ‘οριακό’ νεοφιλελευθερισμό είναι να προγραμματίσει τον αργό, διακριτικό και πολιτικά ορθό θάνατο  των περιττών πληθυσμών, των οποίων η ύπαρξη δυναστεύει τις κοινωνικές δαπάνες και εμποδίζει τις δυτικές οικονομίες να απογειώσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Ενδεικτικό και μακάβριο σύμπτωμα : η εξώθηση των ‘περιττών’ ανθρώπων στην αυτοκτονία.

Για την νεοφιλελεύθερη  πολιτική βούληση, συνταξιούχοι, μη ανακυκλώσιμοι άνεργοι, ανεκπαίδευτοι, χρόνια ψυχικά πάσχοντες, κατατρεγμένοι μετανάστες, άτομα με ειδικές ανάγκες καθώς και τμήματα τη νεολαίας δεν αποτελούν πλέον ενσωματώσιμους πληθυσμούς και νόμιμες κοινωνικές ομάδες αλλά παράνομες υπάρξεις και αντιμετωπίζονται ως η σκαρταδούρα της ανθρωπότητας. Αποτελούν πλέον υπονομευτικές ετερογένειες η ύπαρξη των οποίων αντιβαίνει στο ιδεώδες πλαίσιο αναπαραγωγής του κεφαλαίου και μεγιστοποίησης του κέρδους. Στην ‘οριακή’ καμπή του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού  η βίο-πολιτική μεταλλάσσεται μονοσήμαντα σε βίο-πολιτική θανάτου.

 

Δημήτρις Βεργέτης

 

 

 

Το άρθρο του Δημήτρι Βεργέτη που δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα Εποχή:  http://www.epohi.gr/portal/theoria/11770